O książce: 1986 / „Siedem Piękności” – czwarty wiersz Nizamiego z jego nieśmiertelnej „Piątki” – znacznie różni się od innych wierszy. Wraz z opisem życia i wyczynów starożytnego irańskiego króla Bahrama zawiera baśnie opowiadane przez siedem żon Bahrama – siedem księżniczek z siedmiu krajów świata, mieszkających w siedmiu pałacach, z których każdy ma swój własny kolor , odpowiadający określonemu dniu tygodnia. Symbolika i elementy fantastyczne opowiadań przeplatają się z opisami rzeczywistości. Podobnie jak w innych wierszach, Nizami w „Siedmiu pięknościach” głosi ideały sprawiedliwości i dobroci. Wiersz został zamówiony przez Nizamiego przez władcę Meragi Aladyna Kurpa-Arslana (1174-1208). W wierszu Nizami powraca do problemu odpowiedzialności władcy za swoich poddanych. Posiadanie najwyższej władzy – przekonuje poeta – nie oznacza dobrej zabawy. Nieograniczone prawa przysługują suwerenowi jednocześnie z jego obowiązkami wobec kraju i poddanych. Pomysł ten znalazł artystyczne ucieleśnienie w opisie życia i wyczynów Bahram-Gura, jego uczt i polowań, we wstawionych opowiadaniach.